Whatever

Dobry wieczór, Kochani.

Moje życie jest dziś tak fascynujące, że od jakichś ośmiu godzin walczę z zainstalowaniem systemu operacyjnego. Nie pamiętam już czasów, kiedy działał mi CD-ROM, a wszystkie pendrive'y, jakie posiadam, są prezentami z konferencji naukowych, ruszam zatem w upale do Promenady w celu zakupienia Największego Pendrive'a Świata. Chodzę po centrum handlowym, którego większość alejek jest zamknięta, a ruchome schody prowadzą wyłącznie z parteru na drugie piętro. W końcu po dwudziestu minutach kombinowania przy akompaniamencie theme'u z Mission Impossible przedostaję się jak ninja na pierwsze piętro przez dwupiętrowy H&M, dyskretnie udając potencjalnego nabywcę kiepskiej jakości t-shirtów. W końcu trafiam do sklepu komputerowego, tam cztery stanowiska, a przy każdym jakiś nerd wybiera Gamingowego Laptopa Życia. Łażę więc po sklepie, w myślach planując już kupno bezprzewodowych słuchawek tłumiących hałas i interaktywnej mapy świata, po czym orientuję się, że aby być częścią kolejki, należy wziąć numerek jak w pieprzonej przychodni. Kiedy czterdzieści minut później pan pyta mnie, jakiego pendrive'a sobie życzę, odpowiadam niepotrzebnie podniesionym tonem, że WSZYSTKO JEDNO, po czym dodaję słodko "na fakturkę". Już wiem, że to nie jest mój dzień, więc wracam do domu z czterema dużymi Desperadosami, kawałkiem ciasta i nowym błyszczącym pendrivem wielkości tabletki na ból głowy – naprawdę takie je teraz produkują? – gdzie zastaję mojego kryzysowego narzeczonego, z jakiegoś powodu oglądającego film Barei. Podnosi głowę i upewnia się ze zmartwieniem, czy dam sobie radę z zainstalowaniem systemu na kompie, na co spoglądam na niego wzrokiem sugerującym, że nikt mnie nigdy wcześniej tak nie obraził. Im dłużej googluję, tym bardziej tracę wiarę w siebie, więc w końcu decyduję się zadać pytanie. On w odpowiedzi wyrzuca z siebie kilka sylab, które równie dobrze mogłyby być po włosku, a ja odpuszczam, bo już dawno nauczyłam się, że posiadanie w domu programisty nie ma absolutnie żadnych zalet. To taka dziwna istota, która kiedyś zdenerwowała się na YouTube'a, więc postanowiła stworzyć swojego własnego, ale generalnie nie jest w stanie mi pomóc, kiedy rozpaczam, że Word znowu zjada mi literki podczas pisania. Wiem, że pisanie w Wordzie jest jak używanie Internet Explorera albo otwieranie Facebooka w przeglądarce w telefonie, ale miałam kiedyś taką fazę, że próbowałam korzystać z programów dla Prawdziwych Pisarzy, zupełnie jakby używanie ich gwarantowało, że twoja wyobraźnia nagle eksploduje miliardem pomysłów, zdania same będą się tworzyć wielokrotnie złożone, a wszystkie zaczęte wątki logicznie zamykać. Powiem wam, że nie tak to działa. Generalnie da się napisać szmirę, nawet korzystając z Focus Writera. Ale wracając. Biorę się zatem w garść i ściągam jakiś dziwny program na moim służbowym komputerze z Windowsem, żeby przenieść na pendrive'a nowego OS X-a i móc go zainstalować na swoim Macu, na którym obecnie mam Linuxa. I przypominają mi się wczesne lata dwutysięczne, kiedy z miną złotego dziecka komputerowego mówiło się koleżankom „Potrzebujesz, żeby przeistalować ci system? Mogę to zrobić”, a potem wrzucało się płytkę z Windowsem '98 i klikało „dalej, dalej”, pławiąc się w swoim geniuszu.

Generalnie wcale nie o tym chciałam mówić, to był tylko wstęp do mojego kiepskiego dnia. Zmierzam do tego, że jest godzina dwudziesta trzecia, system grzecznie się instaluje, więc siadam, myśląc cwaniacko, że zostało mi jeszcze jakieś dwanaście godzin do pójścia do pracy i może dwie godziny, zanim ten umierający na śmiertelną chorobę zwaną przeziębieniem pójdzie spać i zacznie się irytować, że stukam, więc w końcu mogę popisać... i zacinam się. Z jednego zakątka mojego umysłu gapi się na mnie błagalnymi oczami „Zejdź na ziemię”, że jak to, że książka, że jesteśmy twoim pierwszym dzieckiem, a w tym tempie nigdy nas nie wydasz i będzie smutek po wsze czasy. Z drugiej strony Aleks i Maks patrzą wyczekująco, że jak to, już nas zostawiasz? Tydzień nie minął, ty zdradziecka świnio, też chcemy być e-bookiem, daj nam szansę! Gdzieś z trzeciej strony „Osoby, które możesz znać” szepczą kusząco „Nie oglądaj się za siebie, to my jesteśmy przyszłością i teraz będziemy najważniejsi”. Jestem praktyczną istotą, więc skłaniam się ku trzeciej opcji, otwieram plik, zaczynam pisać i zdaję sobie sprawę z tego, że jestem na moim cholernym służbowym rzęchu, na którym od kilku miesięcy nie działa spacja. Próbowaliście kiedyś pisać, wklejając każdą spację? No właśnie. Za jakiś czas, kiedy będziecie czytać czwarty rozdział „Osób, które możesz znać”, wiedzcie, że calutki napisałam właśnie w ten sposób.

Jest mi dziwnie, bo skończyłam trzecią historię. Trzecia to już nie druga ani pierwsza. Przy pierwszej było „dobra, raz się udało”. Przy drugiej „okej, teraz to już nic lepszego się nie wydarzy”. Przy trzeciej to zaczyna się robić niepokojąco pospolite i „odbębnione”. To co, lecimy z kolejną? Jakbym produkowała śmieszne kubki na masową skalę, w którymś momencie nachodzi myśl, czy każdy z nich nadal jest wyjątkowy. I masz zwyczajnie nadzieję, że odpowiedź brzmi „tak”, choć w którymś momencie ten zasmarkany organizm leżący naprzeciwko mnie na łóżku zdejmuje na chwilę słuchawki, patrzy na mnie i mówi z zaskoczeniem „O, znowu piszesz”, a ja mam ochotę zapytać go, czy spodziewa się, że pewnego wieczoru usiądę i zamiast pisać zacznę szydełkować. Sorry, kotek, ale zawsze będę pisać. Deal with it. W zamian pytam go, czy chce przeczytać, co kwituje zwięzłym „Ew” i wraca do słuchania rosyjskiego rasta rapu (co?), który znalazł na przenośnym dysku z czasów nastoletnich i oglądania filmików z ludźmi, którzy wywracają się na deskach surfingowych. Tak będzie, dopóki pewnego dnia się nie upije i nie pojawi się wyzwanie, które każe mu powiedzieć „Co ty myślisz, że boję się gejowskiego porno? Hold my beer!” albo „Nie jestem homofobem, jak ci to udowodnić? Hold my beer!”. Zarówno mój kolega, który poznał wtedy mojego lubego po raz pierwszy w życiu, jak i jego chłopak byli mocno zaskoczeni. Na ten moment jednak z tej strony zero wsparcia, więc gdybym kiedyś zrobiła się nudna i zaczęła się powtarzać, to Wy mi powiedzcie, dobrze?

Żeby nie było, że dzisiaj sam taki bezużyteczny bełkot, to jak pewnie wszyscy zauważyliście, „Nocą nie widać tu gwiazd” się skończyło. Nie mogę się zdecydować, czy jestem zadowolona z tej historii, tak samo jak nie mogę zdecydować, czy jestem zadowolona z jakiejkolwiek innej. Nie potrafię porównać ich do żadnego mojego innego osiągnięcia, żeby móc być zadowolona lub nie, bo są stanowczo zbyt osobiste. Wiem, że je lubię, bo są dużą częścią mojego życia, co sprawia też, że nigdy nie jestem w stanie zostawić ich w spokoju, zawsze tkwią z tyłu mojej głowy. I pewnie zawsze już będą. Czuję się jednak w obowiązku wobec nich nie do ostatniej kropki, ale znacznie dłużej, dlatego będę pracować dalej nad tym, żeby również „Nocą nie widać tu gwiazd” stało się prawie-książką. Okładka ktoś? (Me., jesteś wywołana do tablicy). Korekta ktoś? Przydałoby się. Skręca mnie na myśl o przebrnięciu przez tę kolejną cegłę jeszcze raz, nawet nie dlatego, że nie chcę czytać jej od początku, ale dlatego, że to będzie tak strasznie ostateczne.

Ale równie dobrze możemy spojrzeć z nadzieją w przyszłość i pomyśleć o nowej historii. Kiedy chcielibyście ją przeczytać? Ostrzegam jednak, że zanim do tego dojdzie, będę musiała trochę pobabrać się w html-u, więc odpowiedź „jutro” nie wchodzi w grę. Ale mam wolny weekend, więc... whatever.

PS. Tak, moje myśli są na ogół tak niepoukładane, jak ten post. Świeżo po napisaniu go poczułam się, jakby zadziałał niemal terapeutycznie. Potem przeczytałam go jeszcze raz i zrobiło mi się trochę wstyd. A potem usłyszałam, że moja druga połówka słucha na słuchawkach „Nas nie dogoniat” tak głośno, że ja słyszę, a on zbliża się do trzydziestki, więc cokolwiek bym nie zrobiła, czuję się usprawiedliwiona.

PS2. System nadal się instaluje, a ja nadal nie mam spacji.