Wielki powrót z kryzysem klimatycznym w tle

        Tego nikt się nie spodziewał, co?  

        Gdzieś w głębi duszy wiedziałam, że to wydarzy się prędzej czy później – jak się okazuje raczej później – ale chyba nie chciałam zbyt wiele o tym myśleć, żeby nie zapeszyć i ograniczyć zżerające mnie od środka poczucie winy, w razie gdyby okazało się, że się przeceniłam i do pisania jednak nie powrócę. Ale. 

      Oto jestem, kajając się żałośnie, że potraktowałam siebie i Was tak długim urlopem. Pozwolę sobie pójść w banał i powiedzieć, ze tak musiało być, że potrzebowałam się trochę zdystansować i przewartościować – zwłaszcza, że od kiedy odzywałam się ostatnio w okolicach stycznia, całe życie mi się przewartościowało – i że ten czas był potrzebny. Bo pewnie był, pewnie to, że na długie miesiące zaprzestałam czynności znajdującej się w moim prywatnym rankingu niedaleko za oddychaniem, wynika z jakichś racjonalnych przesłanek, których teraz jednak nie jestem w stanie sobie przypomnieć. Nie wiem, na ile konieczny był tak drastyczny detoks. Nie wiem też, na ile umiem jeszcze to robić, nie tylko pisać, ale wejść w ten rytm pisarski, w którym żyje się trochę od rozdziału do rozdziału i od opowiadania do opowiadania, mając wiecznie z tyłu głowy myśl, co wydarzy się w najbliższej pisarskiej przyszłości. Zakładam, że umiem i jadę dalej. Trochę chyba traktuję to jako wyzwanie, bo kiedy przestałam pisać (realnie przestałam, bez podejmowania świadomej decyzji o zaprzestaniu) to było trochę dlatego, że pisanie stało się zbyt prostą i naturalną formą ucieczki od rzeczy, które w tamtym czasie powinny mnie zajmować. A teraz jest odwrotnie, niepisanie stało się prostym i automatycznym stanem, a powrót stanowi wyzwanie. Które podejmuję.

        Tym przydługim wstępem zmierzam do tego, ze wzięłam się znowu do roboty, której efekt będziecie mogli przeczytać w nowym rozdziale „Osób, które możesz znać” już na początku tygodnia. Na razie piszę dalej opowiadanie, które w tak bezduszny sposób porzuciłam w połowie i nie planuję przestawać go pisać, natomiast jeśli chodzi o jakieś inne projekty to widać je gdzieś na horyzoncie, ale póki co zbyt słabo, żeby w ogóle o nich wspominać. Czuję się w obowiązku nadmienić, że niestety nie będzie tak jak kiedyś, gdy produkowałam obszerny rozdział tygodniowo i wszyscy byliśmy szczęśliwi. Nie będzie i jeśli okaże się, że drobne pisarskie przedsięwzięcia takie jak nowy rozdział będą rozciągać się na miesiące to będzie trzeba się z tym pogodzić. Tempo i rytm mojego życia znacząco się zmieniły, nie pracuję już z domu, gdzie mogłam sobie odrzucić służbowe połączenie, żeby dopisać zdanie i później oddzwonić. Nie jestem też już w związku, gdzie każde z nas robiło swoje i nie wpieprzało się temu drugiemu w drogę. Zaangażowanie w sprawy codzienne zostawia mi bardzo mało czasu stricte dla siebie, a za taki uważam czas na pisanie. Będę to robić, ale trochę mniej niż kiedyś. Muszę tylko z powrotem znaleźć rytm. 

       I miejsce dla pisania w moim nowym życiu, w którym z jednej strony czuję się trochę znowu jak nastolatka, a z drugiej jakbym w końcu była dorosła. Chyba najwyższy czas. Życie ostatnio układa mi się wręcz idealnie, choć nie lubię szastać tym słowem, i chyba dlatego uznałam, że jeśli wracać do pisania, to tylko teraz. Jakby już jedynie tego brakowało do pełni szczęścia. Jasne, nigdy nie jest w stu procentach różowo, ale może być na tyle dobrze, żeby nie śmieć chcieć więcej i ja w takim właśnie stanie się znajduję. Zostawiłam za sobą średnio udany związek, który podtrzymywaliśmy oboje ostatkiem sił tak długo, że chyba w końcu zapomnieliśmy, po co to robimy poza tym, że trzeba. Głupio mi teraz na myśl o tym, ile lat zajęło mi przyjęcie tego do wiadomości. I myślałam, że sama ta samoświadomość będzie wystarczającym zadośćuczynieniem wszystkich tych trudów i bolączek, przez które trzeba było przejść, żeby ją osiągnąć. Że to tyle, uwolniłam się, wreszcie zmierzyłam się uczciwie z sytuacją zamiast udawać, że wszystko gra i nie mam sobie nic do zarzucenia. To by wystarczyło, naprawdę, ale życie postanowiło ułożyć się jeszcze fajniej i postawić na mojej drodze człowieka, z którym póki co dobrze mi się przez to życie kroczy, bo możemy wspólnie załamywać ręce i uciekać od wszechogarniającej paranoi w nasz mały, ale za to własny, odseparowany świat. 

        Bo jest przed czym uciekać. Można się śmiać, jasne, sama tę metodę praktykuję, bo jak tu się nie śmiać, kiedy świat płonie? Ale to jest śmiech przez łzy. Coś się ze światem dzieje i to nie od dzisiaj, dzisiaj dopiero się budzimy i przecieramy ze zdumieniem oczy, ci co bardziej refleksyjni, widząc to, do czego doprowadziliśmy, świadomie i mniej świadomie. Trafiło mi się należeć do pechowców i męczybuł z przesadnie wybujałą wyobraźnią, którzy wiecznie się światem przejmują, a obecny nie oszczędza mi zmartwień. Bo jak żyć, kiedy wszystko się wali, poczynając od progu własnych drzwi, a na ekosystemie kończąc. Kiedy w małej, ledwo wschodzącej demokracji położonej niefortunnie pośrodku Europy, zamiast być na etapie celebrowania wszelkich wolnościowych idei, które w ustach utopistów brzmią przecież bardzo pięknie, ludzie obracają się przeciwko sobie, obdzierając innych z człowieczeństwa i tak chętnie wykluczając ich z publicznej przestrzeni? Kiedy rządzący dają na to ciche przyzwolenie po to tylko, żeby zachować patriarchalne status quo i dla utrzymania władzy w chciwych łapskach starych i zaślepionych własną wygodą facetów gotowi są podsycać tę ideologiczną wojnę domową, która toczy nam się na podwórku? Kiedy dzielimy się na frakcje i zaczynamy patrzeć na siebie podejrzliwie? Sama zaczynam się na tym łapać, że myślę, czy to nasz, bo jeśli nie nasz to nie wiadomo, co mu w głowie siedzi, co usłyszał i stwierdził, że „faktycznie, lewactwo próbuje nam tu zniszczyć prawdziwą rodzinę”, a przecież rodzina to takie górnolotne hasło, które usprawiedliwia rękoczyny. Jak żyć, kiedy wracamy do kalk myślowych sprzed wieku, które już raz kompletnie spustoszyły nasz kontynent? Kiedy populiści przejmują władzę na całym świecie, w tym w najbardziej zasłużonych demokracjach (przynajmniej zasłużonych w tworzeniu demokracji), pokazując, w jaką ślepa uliczkę zabrnął cały ustrój? Kiedy ruchy migracyjne, wywołane rozpychającą się cywilizacją zachodu, napotykają na mur - zgadnijmy - zachodu, który umywa ręce od odpowiedzialności? Kiedy 26 osób dysponuje większym majątkiem niż połowa ludzkości? Kiedy pokrywa lodowa topnieje w tempie, które naukowcy przewidywali gdzieś na 2070 rok? Kiedy w Rosji płonie obszar leśny rozmiarów Belgii, ale nie wywołuje to nawet w połowie takiej sensacji jak płonąca jakiś czas temu stara katedra (wiadomo, o tajdze nikt nie nakręcił fajnej kreskówki)? Kiedy przekształciliśmy środowisko naturalne do tego stopnia, ze możemy mówić o nowej epoce?

        Całego świata się nie naprawi, to jasne, więc może warto chociaż powtarzać kocoboły, żeby zacząć od siebie. Ale czy naprawdę pomoże to, że będę czuła się permanentnie i na każdym kroku winna? Winna, że jestem tak szczęśliwa w tak niefortunnie nieszczęśliwym momencie dziejów? Winna w stosunku do teraźniejszości, że nie robię wystarczająco, że kiedy byłam w Białymstoku, wyciągnęłam tęczowe sznurówki i odczepiłam przypinkę, żeby nie kusić losu, bo mam ten luksus, że mogę walczyć, ale nie muszę? I w stosunku do przyszłych pokoleń, których nigdy nawet nie zobaczę na oczy, bo co prawda wzięłam płócienną torbę, idąc na zakupy, ale banany już zapakowałam w foliówkę? No nie pomyślałam. Bo byłam leniem i pojechałam do Ikei samochodem, bo kupiłam bilety lotnicze do Tajlandii? Bo nie stać mnie na te wszystkie wyrzeczenia, bo nic by się nie stało, gdybym zamiast tego sushi na lunch zjadła kaszę, którą mam w domu, bo jeszcze nie nauczyłam się, że to, że możemy coś zrobić nie znaczy, że musimy. To, że wiemy już, jak pędzić ze wzrostem gospodarczym na łeb na szyję nie znaczy, że musimy to robić, że musimy cały czas produkować i konsumować więcej i szybciej. Nie musimy i nie powinniśmy, ale i tak to robimy, zostawiając po sobie tysiące nachapanych brzuchów, parę uprzywilejowanych, wrażliwych duszyczek tonących w poczuciu winy i miliardy takich, którzy głodują każdego dnia. I w tym duszącym poczuciu winy tak sobie myślę, że najlepiej dla dobra środowiska byłoby, gdyby mnie nie było, chociaż też nie, moja śmierć też zostawiłaby ślad węglowy, bo pewnie wróciłabym do atmosfery przez komin. Tak źle i tak niedobrze.

        Więc oczywiście, martwimy się tym wszystkim, a jednak nie przestajemy robić rzeczy, które sprawiają, że świat płonie. I dalej będziemy czynić ją sobie poddaną, jak mówi święta księga hipokrytów, aż w końcu przestaniemy, bo już nie będzie czego eksploatować. Może chociaż zostawimy po sobie coś fajnego, jakiś korpo content albo porady instagramerow, jak żyć ekologicznie. Co za banał. Nic dziwnego, że w środowisku aktywistów da się zaobserwować frustrację i wypalenie. Skoro wszystko jest w porządku, nikt nie słucha i nic się i tak nie da zmienić, to ja też zamiast się szarpać wolę sadzić pomidory i pisać podnoszące na duchu gejozy. 

        I do gejozy wracając. Wybaczcie ten słowny bełkot, bo zaczęło się tak optymistycznie, ale oczywiście moje egzystencjalne rozważania i klimatyczna depresja musiały to przyćmić. Więc jak już wspomniałam, może nie całkowicie różowo, ale staram się to wszystko na bieżąco procesować i zachować naturalną pogodę ducha. Może to trochę stąd ten powrót do pisania, żeby mieć gdzie to z siebie wyrzucić i żeby jeszcze trochę więcej treści, takich prosto od serca, w tym świecie krążyło. 

     Żeby nie kończyć tak depresyjnie, możecie przywitać się z moją nową rodziną (na koszulce powinien być dopisek – „but cats”). Niechaj to będzie mój wkład w czynienie świata lepszym miejscem, będę masowo adoptować koty.

        A generalnie to piąteczek w pełni, a u mnie nastrój dzisiaj taki (starość nie radość):

        Do usłyszenia za parę dni!